ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

Πρώτα έδιωξα τις παλιές μου Αγάπες:

εισέβαλαν ξεδιάντροπα στον ύπνο μου και ξαναζούσαν

φύτευαν Όνειρα στον ξύπνιο μου, μού κουβαλούσαν

Παιδιά μου που ποτέ δεν θα γεννούσαν

Ύστερα σχόλασα τους φίλους που μού είχαν απομείνει

ούτε που το κατάλαβαν, είχαν από καιρό μακρύνει,

χαμένος ο καθένας στις ιδιωτικές του έγνοιες

Τέλος, σουτάρισα τους συγγενείς μου

δεν ήταν δύσκολο, εδώ αδέρφια σφάζονται,

παιδιά δολοφονούν γονείς, κι αντίστροφα

-δεν είναι μίσος πιό βαθύ από το ίδιο αίμα

...

Μόνο η Μάνα μου δεν έλεγε να φύγει

έκλαιγε και χτυπιόταν, και με μάλωνε:

«Σε γέννησα Ελπίδα, όχι Θάνατο

σε βύζαξα Λιοντάρι, όχι Ασβό

σ' ανάθρεψα να πολεμήσεις για το Φώς!»

«Μητέρα, άφησε με- δυστυχώς

είμαστε λίγοι και δειλοί- η Σελήνη πάντα λειψή

κι ο Ήλιος είν' εχθρός- φύγε κι εσύ

άσε με να πεθάνω ως αρμόζει,

Μοναχός»


ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ

Πρόκειται για την τέχνη της υπερ-ρεαλιστικής ζωγραφικής από εκπληκτικούς καλλιτέχνες όπως ο Pedro Campos, ο Steve Mills και ο Jason De Graaf.
Μπορείτε να επισκεφείτε τις σελίδες (http://www.pedrocampos.net/), http://www.stevemillsart.com) και http://www.jasondegraaf.com/) για περισσότερα.

Διαφορετικοί τρόποι γνώσης

Rudyard Kipling - If (AN)

ΑΝ

Αν μπορείς στον κόσμο τούτο να περιφρονείς τον πλούτο
Κι αν οι έπαινοι τριγύρω δε σου αλλάζουν το μυαλό . . .
Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου ν' απαντάς με το καλό . . .
Αν μπορείς με μιας να δώσεις κάθε τι που 'χεις κερδίσει
Στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δώσεις μια νέα λύση . . .
Αν μπορείς να πειθαρχήσεις σώμα, πνεύμα και καρδιά
Αν μπορείς όταν σε θίγουν να κρατάς σιωπή βαθιά . . .
Αν μπορείς στην καταιγίδα να 'χεις πάντα την ελπίδα
Κι αν μπορείς να συνεχίσεις όταν σ' έχουν αδικήσει . . .
Αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο χαλασμός σου
Κι αν αγάπη συ προσφέρεις σ' όσους σε έχουνε μισήσει . . .
Αν μπορείς να μείνεις ίδιος στη χαρά μα και στη λύπη
Κι αν η πίστη στο εγώ σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει . . .
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις
Κι αν μπορέσεις να πιστέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις . . .
Αν ποτέ δε σε ζαλίζει του θριάμβου το κρασί
Κι αν σε ψέματα των άλλων δε λες ψέματα και συ . . .
Αν μπορείς με ψυχραιμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
Και τα ίδια σου τα λόγια να τ' ακούς παραλλαγμένα . . .
Αν μπορείς κάθε στιγμή σου να 'ναι μια δημιουργία
Και ποτέ σου να μη δείχνεις τεμπελιά κι αδιαφορία . . .
Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
Κι αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου φουσκώσουν . . .
Αν τους γύρω λογαριάζεις μα κανένα χωριστά
Κι αν μπορέσεις να κρατήσεις και τα ξένα μυστικά . . .
Ε . . . παιδί μου . . .
Μ' όλα αυτά θα μπορέσεις να τη ζήσεις όπως πρέπει τη ζωή
Θα 'σαι άνθρωπος σπουδαίος και κυρίαρχος στη γη . . . !

Rudyard Kipling - If

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς. Όπως ό ήλιος δεν κρύβεται με το κόσκινο, διότι από τις τρυπούλες θα περάσουν αρκετές ακτίνες.

Ένα τραγούδι απο τα λίγα

Parov Stelar - Wake Up Sister (feat. Max The Sax)

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ

Όλα είν' εδώ,

αρκεί να τα προσέξεις

Όλα μπροστά σου

τολμάς να κοιτάξεις;

όλα δικά σου

αν δεν τα τρομάξεις

Όλα περνούν

αρκεί να τ΄αντέξεις

ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

Ένας γέρος (ποίηση)

Ενας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

---

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΕΓΡΑΨΕ

όταν κλαίει ένας άντρας να μην του μιλάς

Μια γυναίκα ίσως φταίει

Κάποια Μοίρα που τον καίει

Του πικρού χαμού

Όταν κλαίει ένας άντρας δε ζητά συμπόνια
Κλαίει για τον άνθρωπό του
Για τον μαύρο εαυτό του
Τα χαμένα χρόνια

Όταν κλαίει ένας άντρας θέλει να κρυφτεί

Τις πληγές του για να γλύψει

μήπως και σωθεί

Άστον στο παράπονό του

Στον καημό του μοναχό του

Όταν ένας άντρας κλαίει

Να κοιτάς αλλού

ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

READ THE STORY

This was such an important message, I can't resist sharing. Unfortunately, I do not know the author.
Please take a moment to read:
Happy Everyday!

A boat docked in a tiny Greek island.


A tourist complimented the local fishermen on the quality of their
fish and asked how long it took them to catch.

"Not very long." they answered in unison.

"Why didn't you stay out longer and catch more?"
The fishermen explained that their small catches were sufficient
to meet their needs and those of their families.

"But what do you do with the rest of your time?"

"We sleep late, fish a little, play with our children, and take
siestas with our wives. In the afternoons we have a snack at the beach

Or go into the village to see our friends at the Kafenio,
have a few drinks and play tavli.


In the evenings we go to a taverna play the bouzouki and sing a
few songs, maybe break a plate or two.


We have a full life."

The tourist interrupted,


"I have an MB A from Harvard and I can help you!
You should start by fishing longer every day.
You can then sell the extra fish you catch.
With the extra revenue, you can buy a bigger boat."

" And after that?"
"With the extra money the larger boat will bring,
you can buy a second one and a third one
and so on until you have an entire fleet of trawlers.
Instead of selling your fish to a middle man,
you can then negotiate directly with the processing plants
and maybe even open your own plant.
You can then leave this little village and move to Athens or even London !


>From there you can direct your huge new enterprise."

"How long would that take?"

"Twenty, perhaps twenty-five years." replied the tourist.

" And after that?"

" Afterwards? Well my friend, that's when it gets really interesting, "
answered the tourist, laughing. "When your business gets really big,
you can start buying and selling stocks and make millions!"

"Millions? Really? And after that?" asked the fishermen.




" After that you'll be able to retire, live in a tiny village near the coast,
sleep late, play with your children, catch a few fish, take a siesta
with your wife and spend your evenings drinking and enjoying your friends."

"With all due respect, that's exactly what we are doing now.
So what's the point wasting twenty-five years?"
asked the Greek fishermen?

And the moral of this story is:


Know where you're going in life....
you may already be there!

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΕΓΡΑΨΕ

Δεν είναι ζωή ο Στρως Καν. Ούτε οι καφετζούδες στα πρωϊνάδικα, ούτε οι χαμαιλέοντες κι οι καρακάξες στ' απογευματινάδικα. Δεν είναι οι λούμπεν "προφητείες" του Λιακό. Δεν είναι τα τηλεπαράθυρα του τρόμου των οχτώ, δεν είναι η αποτρόπαια λάμψη επώνυμων σκουπιδιών, δεν είναι το σκαιό γέλιο των Αμάν, δεν είναι το γαϊδουροχάχανο της Ανθούλας του Λαζό.

Είν' ένας Έρωτας 41 χρόνια ανεκπλήρωτος, που επιμένει. Είναι ο Έρωτας που ξοδεύτηκε σ'ένα οχτάωρο και σε δύο δωμάτια σαλόνι κουζίνα, δεύτερος όροφος. Είναι ο Έρωτας που μεγάλωσε και πήγε σχολείο, (δεν) πέτυχε στο Πανεπιστήμιο, τσακώθηκε με τους γονείς της και παντρεύτηκε έναν που έμοιαζε με το μπαμπά, ή μένει ακόμα με τη μαμά, ολόκληρος μαντράχαλος. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που περπατά χέρι χέρι. Οι αγαπημένοι του ναυτικού, που τον περιμένουν έξι μήνες, να τον χαρούν έξι μέρες. Μια γιαγιά που μαθαίνει πως η κόρη της είναι έγκυος.

Είναι η πωλήτρια με τους κιρσούς από την ορθοστασία και τις απλήρωτες υπερωρίες. Είναι ο μικροέμπορος που κλαίει κάθε μέρα κλείνοντας το ταμείο του. Είναι τα σκαμμένα πρόσωπα του μόχθου, του ήλιου, του χωραφιού, της σκαλωσιάς, της αρμύρας. Είναι οι γονείς μας που τους βλέπουμε να σκεβρώνουν και να φθίνουν, ως πότε; Είναι το παιδί μας που βλέπει τη Θάλασσα για πρώτη φορά.

Eίν' ένα παιδικό φέρετρο στην Εθνικής Αμύνης

Είν' ένα παιδί που παίζει πεσσούς

ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ

Γράφει η Ελένα Μπέλλη
Είδα βρέφη να αφήνονται κατάχαμα, στην άκρη ενός χωμάτινου δρόμου. Ν' αφήνονται στην εγκατάλειψη, για να πεθάνουν τον άγριο θάνατο της πείνας.

Είδα κορμάκια τυλιγμένα σε πετσέτα να τοποθετούνται σε έναν πρόχειρο τάφο. Είδα το βλέμμα της μάνας, να τρεμοπαίζει ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Είδα καραβάνια ανθρώπων με στεγνά χείλη να ψάχνουν νερό. Είδα κουφάρια, σπαρμένα λες, σε μια απέραντη έρημο. Είδα το Κέρας της Αφρικής. Στις εκπομπές των ξένων καναλιών, στα φωτορεπορτάζ των διεθνών πρακτορείων, στις αναλύσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων...
Κι έπειτα είδα το γιο μου να σπρώχνει με απέχθεια την πορτοκαλάδα του, φτιαγμένη από φρέσκα, ζουμερά πορτοκάλια, μόλις πριν από λίγα λεπτά. Και τότε συνειδητοποίησα την ευθύνη μου απέναντί του: «Υπάρχουν παιδιά που διψούν για νερό, πεινούν για λίγο ψωμάκι», του είπα και συνέχισα την απλουστευμένη διήγηση των τρομακτικών εικόνων. Εκείνος, μόλις τριών χρονών, ρουφούσε αμέριμνα το φρεσκοστυμένο χυμό του.
«Είναι αληθινή ιστορία, μαμά;», με ρώτησε στο τέλος. «Είναι αληθινή ιστορία, παιδί μου», βεβαίωσα κι είδα τα μάτια του να πλημμυρίζουν θλίψη.
Σηκώθηκε βιαστικά, έφερε δύο ποτηράκια του και κάποια από τα λιγότερο αγαπημένα του παιχνίδια. «Να τα πάμε στα παιδάκια, μαμά;», με ρώτησε, κι εγώ χαμογέλασα με πίκρα.


Χαμογέλασα για την ευαισθησία του γιου μου, πικράθηκα από την αλήθεια των λόγων του: Αν κάθε παιδί στο βόρειο ημισφαίριο έστελνε ένα ποτήρι νερό στη Σομαλία, αν κάθε ενήλικας στον πλούσιο βορρά αποφάσιζε να στερηθεί ένα ευρώ την ημέρα, αν οι ηγέτες των ανεπτυγμένων κρατών ήταν λιγότερο αποικιοκράτες και περισσότερο άνθρωποι, τότε όχι, αυτή η φρίκη δεν θα υπήρχε. Διότι το Κέρας της Αφρικής και τα υπόλοιπα λιμοκτονούντα κράτη της περιοχής θα είχαν προ πολλού βγει από τη φτώχεια, θα είχαν μπει σε πορεία ανάπτυξης, και, όχι, οι πολίτες τους δεν θα εγκατέλειπαν τα σπιτικά τους. Θα ζούσαν μια αξιοπρεπή ζωή και τα παιδιά τους δεν θα πέθαιναν αβοήθητα στους δρόμους.
Αλλά, τι λέω; Μεταξύ της αγανάκτησης για τη μείωση των μισθών μας, του θυμού για το διασυρμό της πατρίδας μας και του φόβου για τη χρεοκοπία, δεν είδαμε, δεν κοιτάξαμε, δεν θέλαμε ν' ακούσουμε. Εμείς, όλοι οι τυχεροί του βορρά, αδιαφορήσαμε. Κι ας ήταν όλα τα στοιχεία εκεί. Από νωρίς.