Δεν είναι ζωή ο Στρως Καν. Ούτε οι καφετζούδες στα πρωϊνάδικα, ούτε οι χαμαιλέοντες κι οι καρακάξες στ' απογευματινάδικα. Δεν είναι οι λούμπεν "προφητείες" του Λιακό. Δεν είναι τα τηλεπαράθυρα του τρόμου των οχτώ, δεν είναι η αποτρόπαια λάμψη επώνυμων σκουπιδιών, δεν είναι το σκαιό γέλιο των Αμάν, δεν είναι το γαϊδουροχάχανο της Ανθούλας του Λαζό.
Είν' ένας Έρωτας 41 χρόνια ανεκπλήρωτος, που επιμένει. Είναι ο Έρωτας που ξοδεύτηκε σ'ένα οχτάωρο και σε δύο δωμάτια σαλόνι κουζίνα, δεύτερος όροφος. Είναι ο Έρωτας που μεγάλωσε και πήγε σχολείο, (δεν) πέτυχε στο Πανεπιστήμιο, τσακώθηκε με τους γονείς της και παντρεύτηκε έναν που έμοιαζε με το μπαμπά, ή μένει ακόμα με τη μαμά, ολόκληρος μαντράχαλος. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που περπατά χέρι χέρι. Οι αγαπημένοι του ναυτικού, που τον περιμένουν έξι μήνες, να τον χαρούν έξι μέρες. Μια γιαγιά που μαθαίνει πως η κόρη της είναι έγκυος.
Είναι η πωλήτρια με τους κιρσούς από την ορθοστασία και τις απλήρωτες υπερωρίες. Είναι ο μικροέμπορος που κλαίει κάθε μέρα κλείνοντας το ταμείο του. Είναι τα σκαμμένα πρόσωπα του μόχθου, του ήλιου, του χωραφιού, της σκαλωσιάς, της αρμύρας. Είναι οι γονείς μας που τους βλέπουμε να σκεβρώνουν και να φθίνουν, ως πότε; Είναι το παιδί μας που βλέπει τη Θάλασσα για πρώτη φορά.
Eίν' ένα παιδικό φέρετρο στην Εθνικής Αμύνης
Είν' ένα παιδί που παίζει πεσσούς
ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου